Mens. Bio. Sfeer.

Een paar honderd meter verderop ontstaat een heel ander beeld als de zon het donkerrode gesteente van de voormalige mijn verwarmt en zich een bijna woestijnachtige natuur aandient. Espen, berken en dennen staan losjes bij elkaar en bieden bezoekers een beetje schaduw terwijl men zich in verwondering door dit veranderende landschap beweegt.

De natuur herovert de de mijngebieden. En de mountainbikers doen dat ook. Op de Lallinger Berg, tussen Esch/Alzette en Kayl, verbaas ik me over een kudde schapen die als een nieuwsgierige groep toeristen moeizaam tussen de roestrode rotsen rondt. Andersom verbazen zich de schapen vast ook over de vreemd uitgedoste mensen op tweewielers, waarvan sommige zich net zo moeizaam een weg door het terrein banen als zij. Hier een bikepark opzetten is een behoorlijke uitdaging, en dat in meerdere opzichten. Men moest in dit biosfeerreservaat een goed evenwicht vinden tussen duurzaam toerisme, natuurlijk-vriendelijke landbouw en beschermde natuurgebieden.

Het contrast tussen de gebieden waar de donkere, lege ogen van de mijningangen in smalle dalen plotseling opduikenvanachter de bramenstruiken en de bezoekeraanstaren, en de open, hete terreinen van de bovengrondse mijnen kan nauwelijks groter zijn. Vochtigheid hier, droogte daar. Dicht struikgewas tegenover open ruimten. Koelte versus warmte. Deze wandeling door klimaatzones doe je in één dag als je de juiste wandel- of fietsroute kiest.

Juist het succesvolle herstel van de natuur in de industriegebieden en de herovering van de leefomgeving door flora en fauna waren een voorwaarde voor opname in het wereldwijde netwerk van biosfeerreservaten van het UNESCO-programma ‘Man and the Bioshere. Het is niet de totale terugtrekking van de mens uit dit gebied die moet worden onderzocht, maar juist zijn invloed hierop. De interactie tussen mens en natuur.