Het landschap in het zuiden van Luxemburg is bezaaid met gaten en happen. Alsof reuzen hier huisgehouden hebben. De stalen reuzen die zich hier ooit aan ijzererts tegoed deden en het landschap opaten, zijn bijna allemaal verdwenen. Wat over is gebleven zijn plaatsen die getuigen van intensief industrieel gebruik. Maar tegelijkertijd vindt men hier ook bewijzen dat menselijke invloeden op de natuur niet uitbuitend hoeven te zijn, maar ook een positief effect kunnen hebben. Tenminste, als de industrie dan op een gegeven moment wordt stilgelegd. De ontmanteling van de mijnterreinen heeft de ontwikkeling van plantengemeenschappen en het ontstaan van een bijzondere fauna bevorderd. In het microklimaat van de gerestaureerde dagbouwmijnen vestigden zich zeldzame planten. Kleine dieren en insecten keerden terug. Tijdens wandelingen in het biosfeerreservaat van UNESCO kan men nu orchideeën, vlinders, vleermuizen, amfibieën, hagedissen en reptielen ontdekken, om er maar een paar te noemen.

Terwijl we ons langs oude dienstwegen en niet meer gebruikte spoorlijnen een weg banen uit het knoestige, vochtige bos, komen we herhaaldelijk hagedissen tegen die, door ons gestoord tijdens hun dutje, hun zonnige plekjes verlaten en in het kreupelhout verdwijnen. Water verzamelt zich in ondieptes, en als leek is het onmogelijk te zeggen of een biotoop van natuurlijke of van menselijke oorsprong is. Bijvoorbeeld daar waar een holte van een verlaten put op een bepaald moment is ingestort en zich in de ontstane depressie een vijver heeft gevormd. De diversiteit aan insecten en amfibieën die bij deze vijvers kunnen worden waargenomen is verbazingwekkend. Af en toe landen libellen op prachtig glanzende orchideeënbloesems. Er klinkt gekwaak in de struiken en talloze insecten dansen in de zonnestralen boven het glinsterende water.